(Nakaangkon sa Nahaunang Gante sa Bangga sa balak nga gipasiugdahan sa LUDABI, INC. sa Tuig 1978)
Sinulat ni G.Estefanio Argall Luceño
Dakbayan sa Pagadian
Diyutay ra’y akong gikinahanglan
Dinhi ning dula sa kinabuhi
Bisan kamalig ra nga kawayan
Nga magpaabut sa akong pag-uli;
Naa sa abaga sa usa ka bungtod,
Nga nagaumbaw sa atong lungsod.
Akong tinguha nga mahayahay
Bisan sa unsa gayud taknaha,
Dili magahub, dili malaay
Sa akong pangisip wa’y makabalda,
Taas kayo ang akong panan’aw
Kon sa tukmaan ako molantaw.
Wa’ ako mangadoy’g daghang bulawan,
Igo lang una nga wa’y mailiw:
Kapin ug diyutay, sarang kadangpan
Sa tawong timawa nga wa’y mahimo;
Tolo ka kaon sa matag adlaw,
Husto na ‘nako nga makatagbaw.
Mao ra’y damgo ko sa kanunay,
Ang pakigminyo sa kinaadman
Aron may bunga sa akong kabudlay
Nga sarang pagpuslan sa yutang natawhan;
Kay maoy tugon sa akong ginikanan,
Kanang pagkab-ut ug tingusbawan.
Wala ‘ko’y tuyo sa kadungganan,
Kay ang kabantug ‘god lumalabay;
Hatagi hinoon ko’g kahigalaan
Nga sa pag-antus makigsagabay
Kanang mounong bisan kanus-a,
Dili mosibug bisan ibala.
Maoy itunol, akong Bathala,
Kanang buotan gayud kanako;
Gam-ang tiunay nakong himaya,
Pahid sa luha sa akong pagbakho
Akong hinugnon,akong hilakan,
Inigkanaug na sa lubnganan.
Lahi da ako sa ubang binuhat
Nga daw gitukoy lang sa bahandi;
Ang kabubut-on, sa kaluoy buhat
Labing bililhon pa kay sa sapi:
Ang pagmahal kanimo sa tawo,
Maoy bahanding di’ ikabaylo.
Bulahan kadtong magapalandong
Sa kauswagan sa kaliwat nato,
Aron katarong sa tawo molabong
Bag-ong salingsing sa liwat motuybo;
Dunay kaduyog pagmalipayon,
Dunay kabahin pagmasulob-on.
Dagha’y gidagit sa Kamatayon,
Gilakda’g dalid sa mga kalimot;
Samtang lubong sa matinabangon,
May lukong sa gugma paghandum palibut;
Buhi ang ngalan sa dila laylayon,
Kalag kanunay magmalipayon.
Gahum sa tawo dili magdayon,
Alagad sa tuyok sa katuigan;
Karon himaya imong naangkon--
Unya kun ugma, ang kapildihan:
Kay nagalantawng mata sa lungsod,
Nga maghuhukom kon unsay matuod.
Wa’ ka’y kayugot kang bisan kinsa,
Busa kanimo walay nasilag;
Sa among dughan ikaw gipensa,
Sa laing bahin, ikaw binihag:
Hari ka sa imong kaugalingon,
Samtang ikaw ra upo’y ulipon.
Ikaw mosuroy wa’y kulo-kahadlok,
Bisan ata-on ang kagabhi-on;
Ang kaisipan walay kasamok,
Walay kanaas nga imong lingi-on
Apan mahugaw gani ang tanlag,
Pihong sa dalan mahisalaag.
Wala na’y sama sa makig-angay,
Bisan kataw-an sa katilingban;
Hinayon la’g husay, dili sa away
Kon daw ugaling may kasungi-an;
Kay bisan anino sa burokinto
Sa udtong tutok daw magakinto.
Ayaw paghasul sa isigka-tawo
Ay’ pag-ibatok sa dautang tinguha
Kay ang maglapas bisan sa damgo,
Ginabilanggo na’s hunahuna;
Sugo sa Dios: “Kon bato’y ilabay,
Baslon pag-itsa nato’g tinapay.”
Kon hinuktokan pa unta’g maayo,
Di’ ugod matarong ang pagpanlupig;
Ug kon aduna man gyu’y maka’yo
Kaatbang unta magpakatubig;
Kay kon tanan pulos na mabuang,
Sa kasal-anan intawon ‘ta maglunang.
Dinhi ugod ning kalibutana,
Mahimo ang matuod pagatabunan:
Ang bilanggo-an gipangagana
Sa di’ maantigong mangatarungan;
Bisan matarong ginasilotan,
Kon sa hukmanan siya “himatud-an”.
Sa ingon niini adunay daghanan,
Nga sa katawhan gapalabi-labi;
Inay panakpon, gipanglabanan
Ug ginaisip na hinoong bayani;
Kamasalaypon sa atong pagtoo,
Kon ang matarong maoy mapuo!
Busa, ipangaliya nato sa langit,
Ang tibwayng kahusay sa atong nasud;
Ug managsama unta pag-ambit
Sa panalipod sa atong balaod;
Ang katarungan dili ihikaw
Aron magharing tumang kalinaw.