sa mga tiil nga balhiboongilukat ni Abel ang iyang kagahapon
ang mga ugat
miawit og nadungog kini sa mga
uwak og kasingkasing
mibakho siya
atubang sa suko kaayo nga
hulagway sa kamatooran
mibaha ang luha sa iyang dughan
gianod sa dakong suba sa kasubo
ang iyang pagbati
nagpaubos siya
og gani miluhod pa
nangaliyupo
nangayo sa humok nga kamot
sa kalooy
sa bendisyon anang mga
lumoy nga bunga sa pagsabot
gihubo ang iyang mga sapot
gitangtang ang iyang kapa
gikumkom niya ang unsa
nga magunitan
sa nagkurog niyang mga tudlo
ang iyang gimahal ang iyang
gipakabahandi
karon iya na nga ipanglabay
sa bagang gabon sa kilid
sa uga nga bungtod
nagpaabot siya sa saktong
higayon nga karon miabot na
kuyog sa itom kaayo
nga mga panganod
miulan og kusog
sama sa haguros sa hangin nga habagat,
mihangad siya sa langit
og wala niya tabuni sa iyang mga palad
ang iyang nawong
og
iyang giinom ang tanan
aron lang siya
sa kataposan mahimong usa
ka langgam
ang gipangga
sa mga puting pangadlaw sa lasang
miawit, milupad,
hingpit na nga gawasnon