ang iyang inahan og amahan adunahan.
sa ilang mga unang kinabuhi, sila ang rayna og hari
unya siya ang prinsesa.
mingon ang hari, gimahal ko kining bataa
misigunda ang rayna, ikamatay ko ang iyang kasakit

adunay gihatag ang rayna sa iyang anak
nga laming makaon nga iyang gibutang sa tunga sa lamesa
sa palasyo. Ingon siya, anak, imo kini,
kini ang kinalamian nga pagkaon sa tibuok gingharian.
aduna lang akoy tugon kanimo, ayaw kini kan-a hangtod
dili pa ako mamatay.
miingon sab ang hari, mao kana ang balaod
ayaw balia. Mahal kanamo. Mahal kaayo, ayaw kaming supaka.

ug busa ang prinsesa bisag unsa pa kagutom,
bisan haskang lawaya na niya, gilantaw ra gayod niya ang maong pagkaon
wala gayod kini niya kan-a
walay gayod niya supaka silang duha.

hangtod nga siya namatay sa kagutom.

sa dihang gihaya na siya, nangiyak pag-ayo ang
hari og rayna, nagkaduheto sa pag-ingon, " pagkabuotan nga bata. Gimahal namo kaayo siya.
Og iya gayod kaming gimahal.

unya ang pagkaon kay wala lagi makaon,
nabaho, giulod, og gilabay kini gawas sa palasyo.