mahimong matago ko pa
ang akong pangidaron diha
sa akong mga buhok
nga sa matag bulan
gitina, apan dili na makamaong
mamakak pa ang akong
kilay, ang akong bungot,
ang akong hawak

ang akong pangutok nagpabiling
batan-on
ang akong mga hunahuna nagsulti
kanako nga makamao pa kining
molayat sa labat ni Baliling

nga mora bag walay nausob
sa mga planeta sa akong kawanangan
nga wala pa gihapon matagak ang
mga bitoon
nga ang buwan kanunay pa gihapon
midan-ag sa kilom-kilom sa akong
dalan

sa dihang imo kong gihagkan usa
ka kabuntagon niana
wala ko na gibati ang pag-abot
sa mga hulmigas sa akong liog
nga bisan pa og mopaak sila sa
akong aping
dili ko na mabati pa ang kalami
apil na ang kasakit

 i may still be able to hide
my true age in my hair which
i dye every month

my eyebrows, my beard, my
waist and my bones
can no longer deny it

my brain remains as young as
ever
my thoughts tell me still to
jump over the fence of
Baliling

it seems that nothing has
changed in the planets of my
universe
it is as though no star has
fallen
as though the moon still shines
on the romantic moments
of my life
in Plaza Magsaysay

when you kiss me this early morning
i have never felt anymore
the arrival of the red ants on my
nape
their tiny feet have not tickled
my nose
and even if some of them are biting
my lips
i have no feelings about it
anymore