walay puangod...

kaniadtong gisulat niya
ang kabahin kanato
gihilantan siya, nagkurog
mao nga ang mga pulong
kamatyonon, unya kon
ang tawo kuno kamatyonon
dili na kini kamaong mosulti
pa ug bakak, kay unsa pa may
pulos nga molalin na man
siya sa kalibotan unya atubangon
na man niya ug tubagon ang
mga pangutana sa nagmugna
kaniya,

iya gani untang silaban ang
maong papel nga nahimong
libro, apan walay posporo
kay dili na siya kapalit bisag
posporo kaniadto, busa 
wala masunog ang gusto
niyang sunugon,

hapit siya mamatay
hapit lang
hapit niya nasunog
ang atong nasunod
apan kutob ra sa hapit
hapit lang

nahitabo ang nahitabo
nahimong banggiitan ang
iyang mga pulong
daghang kausbanan ang
nahitabo apan human lang
siya gipusil patay

nagbanaw ang dugo nga
walay gustong moangkon
gilubong siya sa menteryo
sa mga wala mailhi
gipangita pa man gani kon
asa

hangtod karon nagpabilin
ang mga misteryo sa iyang
kasakit
unya kita nga nagbasa
morag wala lang

sa ikapitog pito nga dahon
ato kining gipil-an og
dalunggan
dayon natog katulog.