ang iyang pagkabato

 gibansay na niya ang iyang kaugalingon

nga dili moiyak. gamay pa siya, dili gyod siya

moiyak. kon mapildi sa kote, way iyakay,

kon gisumbag sa eskwelahan, sukol jud, kumo sa kumo,

kon mabun-og o madagma, way iyakay.

kon gibyaan sa tatay, ug kulatado sa bunal sa silhig ni nanay,

way iyakay. hilom lang, tutok sa kisame, tutok sa bungtod,

harong sa adlaw, way ampoay.

sa dako na siya, wa gihapoy iyakay. mahagbong sa klase

way iyakay, makasab-an sa maestro nga dakog apapangig,

way iyakay. wa sugta sa uyab, katawa lang, way iyakay,

sa dihang namatay si tatay, labi na nga way iyakay.

misunod si nanay, way iyakay, maong daghang natingala ngano

nga tig-a na kaayo ang iyang kasingkasing,nganong walay luha nga

mogawas sa iyang mga mata. pati gani siya sa maong kahanas,

natingala, nganong bisag naghapdos na sa kasakit sa iyang kasingkasing, sa kahapdos sa iyang mga mata, wala gyod gihapoy

luha nga mahulog. sama karong, dako kaayong panghitabo sa iyang

kinabuhi. daghang miingon, haskang isoga niya, wa gyod gihapon 

madutli sa maong kahapdos.

way iyakay, way iyakay, way iyakay,

gibalik balik kini niya sa usa ka gatos nga litaniya.

nahinaykan na. nahimo na siya nga siya.

walay luha. walay kasingkasing.

tig-a, uga, bato.