ang pag-awas

 unsa na man pod ang imong yangungo karon?

diri pa ba gihapon kanako? o bahin na usab kini kanimo.

moingon ka, nga haw-ang kaayo ang imong pamati.

nga wala ka na makasabot sa imong kaugalingon.

nga wala ka na masayod kon asa ka paingon ug kon

unsa ang ania karon o ang mahimong ugma.

ako, mamati pa man unta nimo, apan bisag kinsang

mamati kanimo, mapul-an gayod, kay ang imong gihunahuna

mao man lamang ang imong kaugalingon. ikaw, ang kahaw-ang,

ug ikaw lang gihapon. pagkamaot sa maong talan-awon

pagkamaot sa akong madungog, busa sa makausa pa

biyaan ko na usab ikaw, aron pamation ko ang mga awit

sa kalanggaman, ang taghoy sa hangin, ang kahilom sa

mga panganod, ang hagaw-haw sa langob, ang sitsit sa

dagat, ang hagunos sa baroto nga gisakyan sa mga 

mananagat nga naningkamot nga mabuhi sa ilang kakabos.

daghan pang angayan nga pamation gawas sa imong kahaw-ang.

sila nga dili kamaong mogamit sa pulong apan nagmalipayon.

kita nga makadungog nga wala makasabot apan mibati sa

ilang kalipay. ako ug ang tamsi, ako ug ang panganod, ako ug

ang dagat, ang hangin, ang mga kadahonan, ang mga kabulakan

ako ug ang kabukiran, ako ug ang langit, ako ug ang patag.

ako ang uniberso, apan dili ako ang kahaw-ang, ako ang pagkapuno, ang miawas, ang yamog, ang kabugnaw sa gabon.

ang hinay nga mga tunob sa kaadlawon, ang namati, ang 

walay gibungat, ang supak sa tumang kahaw-ang, ang walay

pagkapuas sa pag-awas tungod ka gipasulod ko ang grasya,

ang tanan tanan sa walay pagpangutana.