sa dihang mikalit og ulan sa tunga sa dalan
unya wala ko kadala og payong og walay silong sa balay
o kahoy nga kapasilongan, sa dihang
nabasa ang tanan kanako, ang akong pantalon ang
akong polo shirt, ang panyo og ang imong larawan
sud sa akong pitaka nga daan,
sa dihang nahimong hanap ang akong kalibotan
sa tumang katugnaw
wala ko miiyak, wa sab ko midagan,
wa sab ko nagbasol nga wala ko kadala og payong
wa koy gibasol, wa ko nahiubos, wa ko gibati nga ako
angayan nga dayegon ning pag-antos
o kamingaw, o pagmahay nganong walay usa kaninyo
ang mitabang kanako
gipahibalo ko lang ikaw nga anad na ako nianing klase
sa kahimtang
og wa na kanako ang katingala, ang kabalaka,
ang paghandom sa bisan unsa pa
pagkadaghan nato ining parteha.
di ba angay nga magsadya hinoon kita?
dili ba nga lahi na ang atong panglantaw kon unsa ang ulan,
ang payong, ang lapok, ang pagtindog sa tunga sa dalan
nga haskang basaa
nga morag piso nga nalimtan sa iyang inaan?
wa ko mangutana, ang ako lang
mao ang pag-ingon, kumusta na? buhi ka pa ba?
dili ka na ba madutlan?
nakat-onan mo na ba ang pagsulat og usa ka balak?
