Hikalimtan
(ni Vicente Ranudo para kay Francisca Rodis)
Dili mahimo nga ikaw hikalimtan,
Bisag maangkon ko ang imong kasilag
Samtang adunay dapit kining dughan
Nga pagsimbahan sa imong kaanyag.
Dili sala ko nga ikaw ighibalag
Sa pag-usara ko ning kinabuhi
Nga pagsilutan sa dili paghalad
Ug sa paghandum kanimo, pinili.
Nganong maanyag ka ug mabihagon,
Kon daw buot man nga ikaw hikalimtan?
Ngano nga ang imong katawa langitnon
Kon masuko man ang pagahalaran?
Sayud ang Langit nga akong gihimo
Ang mabaskugon nga pagpanlimbasog
Sa pagsalikway ning dughan kanimo
Hinikalimtan ang akong kaikog.
Sayud ang Langit nga buot kong mahanaw
Sa handumanan ako ang imong ngalan,
Basig mabawi ang nawagtang kalinaw
Ug maoy mabalonsa akong lubnganan.
Ug kay nakawang ang akong tinguha,
Bisag giunsa na ning kabubut-on,
Unsay buot mo, hakog nga Bathala,
Unsay buot mo nga akong buhaton?
Kutob mabihag nang imong panan-aw
Ang mamingawon ko nga kinabuhi,
Imong giungkag ang akong kalinaw,
Ug giilisan ug laing pagbati.
Ug sa pagtan-aw sa imong kahuyang
Ug sa pagsali sa akong kalig-on,
Sa ngatongadto, sa akong kabuang
Akong naangkaon ang pagkaolipon.
Ang akong naangkon kay, bisag unsaon
Buot kong kanunay ikawng susud-ongon,
Ang imong ngalan kanunayng yamyamon,
Ang kahumot mong kanunayng hanggapon.
Buot kong mahimo ang tanag mga hiyas,
Buot kong maimo ang tanan nga kaputli,
Buot kong mahimo kang bahin ning lawas,
Nga makagsaksi ning akong gibati.
Alang kanimo mao koy tinguha,
Ning kalibutan duhay silimbahon,
Didto, sa Langit, siya si Bathala,
Dinhi, sa Yuta, ang imong kaambong.
Dili mahimo nga ikaw hikalimtan,
Akong Bathala sinimba sa tago,
Kay kon wala ka sa sulod ning dughan,
Unsa pay ako, Inday, unsa pay ako?
Silaw sa bulan, tipik sa bitoon,
Nga napabilin ning yutang malaay,
Kon daw buot nga dili simbahon,
Iuli sa langit ang imong panagway.
