kabahin sa tigulang nga wala makapanagang sa iyang kaugalingon

ang tiguwang, di kamaong managang
sa iyang kaugalingon,

gipasumanginlan mo siya sa sala nga dili kaayo tataw
mga ginagmayng butang nga dili makatay-og sa dako kaayong kalibotan nga imong gipuy-an
hupong ka dinhi

ang mga kasaba napuros paghukom lamang
walay makita nga bisag gamayng siwil nga kamatooran

mibagyo ka, gipalid ang tanang mga balay nga anaa sa dughan sa maong tiguwang
wala siya kasinggit sa dihang mitamparos ka
walay mobalitok kanimo

nag-iyak ang panahon
miduyog

giuli niya ang sukli, namutos, imong gilungkat ang tanan
wala siyay gitago

ako nga naglantaw lamang walay nahimo
dili na usab ako kamaong moiyak
wala ako makapagang kaniya

sad-an ka
basin kaha ug sad-an ka
kinsa ba'y masayod

daghang lingla ang mga adlaw
daghang gitago ang kangitngit sa kagabhion
ang akong mga mata walay nakita

ako nakahukom sa tungatunga sa dako kaayong unos sa akong kinabuhi
ako, ang labing sad-an

sa akong pagpakahilom, ang akong mga kamot nakagapos,
uga ang akong laway, agipo sa kalayo ang akong mga pulong

ang akong baroganan
kiwa
wala usab ako masayod
nakalimot kaha ako?

unsa ba ang akong nahikalimtan
sakit
dili ko na kini sangpiton pa
mawiwi lang
ang mga samad nga unta
hagbay rang naalim