unsa na man pod ang imong yangungo karon?
diri pa ba gihapon kanako? o bahin na usab kini kanimo.
moingon ka, nga haw-ang kaayo ang imong pamati.
nga wala ka na makasabot sa imong kaugalingon.
nga wala ka na masayod kon asa ka paingon ug kon
unsa ang ania karon o ang mahimong ugma.
ako, mamati pa man unta nimo, apan bisag kinsang
mamati kanimo, mapul-an gayod, kay ang imong gihunahuna
mao man lamang ang imong kaugalingon. ikaw, ang kahaw-ang,
ug ikaw lang gihapon. pagkamaot sa maong talan-awon
pagkamaot sa akong madungog, busa sa makausa pa
biyaan ko na usab ikaw, aron pamation ko ang mga awit
sa kalanggaman, ang taghoy sa hangin, ang kahilom sa
mga panganod, ang hagaw-haw sa langob, ang sitsit sa
dagat, ang hagunos sa baroto nga gisakyan sa mga
mananagat nga naningkamot nga mabuhi sa ilang kakabos.
daghan pang angayan nga pamation gawas sa imong kahaw-ang.
sila nga dili kamaong mogamit sa pulong apan nagmalipayon.
kita nga makadungog nga wala makasabot apan mibati sa
ilang kalipay. ako ug ang tamsi, ako ug ang panganod, ako ug
ang dagat, ang hangin, ang mga kadahonan, ang mga kabulakan
ako ug ang kabukiran, ako ug ang langit, ako ug ang patag.
ako ang uniberso, apan dili ako ang kahaw-ang, ako ang pagkapuno, ang miawas, ang yamog, ang kabugnaw sa gabon.
ang hinay nga mga tunob sa kaadlawon, ang namati, ang
walay gibungat, ang supak sa tumang kahaw-ang, ang walay
pagkapuas sa pag-awas tungod ka gipasulod ko ang grasya,
ang tanan tanan sa walay pagpangutana.
