nakatawa ko nimo
giambat ko baya pod ikaw
kay mora bag
sa imong feeling
usa ka lamang sa grano sa balas
sama sa gilitok ni Maras,
tan-aw kaha nimo langit ko?
o kaha habog nga palasyo
nga gilabat sa semento ug sa
puthaw?
ang imong gihangad
dakong bakak,
usa lamang ka simbolo
nga walay kahulugan,
nahisama gihapon sa akong
gihangad kaniadto
nga karon nahagbong,
napandol, nahulog, naputol,
walay ulo, walay lawas,
wala gani kamot, nga kaniadto
mohawid kanako
dayon mopasalig nga nindot
ang kalibotan
nga kining tanan molungtad
kolon, lapok nga migahi sa tumang
hulaw,
tulay nga gabok
hanging bridge nga uyog kaayo
ang mga kwerdas niini naghinay hinay
ug kaputol sa
asgad nga ginhawaan sa dagat
nahilis sa taya ang
mga hawid ug kapit.
naunsa ba ang nahitabo kanako?
nawala ang pagsalig sa tanan,
nakikisakay na lang
nagpauyon uyon
mitukar sa musika sa panahon
misayaw
giusob ko na ang balay sa kalipay
ang duha ka pultahan gidugangan
daghang lutsanan ang kasakit
sulod gawas, walay tinagdanay
kon naunsa ug unsa ang sunod nga
hugna
didto sa gawas anaa gihapon ang
karaang lingkoranan diin si papa
maglingkod, manigarilyo magpasupot
sa iyang mga damgo
pinaagi sa sunod sunod nga aso
gabon, panganod,
hulmahan, papason, dayon sa
pagpahawa na niini
ang hunahuna matulog,
mopahulay,
gusto nga unta wala nay
mahinumduman, nga wala nay
mobalik,
kay ang pangutana nagpabilin,
unsa ba? wala kay pulos, walay
mahitabo, walay mabag-o , walay
kataposang paningkamot
unya dili gihapon malimot.
nakatawa ko nimo,
apan sa tinood lang
nalooy ko,
wa ko nahimuot
sa pagkaitos ning tanang
mga kalas-ot.
