si tatay karpo, hilomon. Siya lang ang maglawog sa among baboy ug magtugway sa among kabayo, baka ug
kabaw nga walay tingog. Kabalo ang tanang silingan namo ana.
lahi baya ang hilomon, lalom ug dulot. Mopatay sab nga way tingog-tingog.
Mohapwag sab nga walay tingog. Mas madungog mo pa ang tunob sa mga hulmigas.
Mas madungog mo pa ang pagpaypay sa mga pako sa alibangbang, nunka ang tingog ni tatay.
ang kabilin ni lolo insong mao ang pusil nga hinatag sa hapon nga iyang gitagoan sa dihang nahibalik na
ang mga amerkano sa among lungsod. Gipatay ang tanang hapon, gawas lamang kang chiune.
matag adlaw, gitrapohan gayod ang maong pusil. Gipabuto sa bukid aron dili matay-an.
gihipos kini pag-ayo ni tatay karpo sud sa iyang lawak sa ilalom sa iyang higdaanan.
magabii panington siyag hagkot. Nadamgohan niya nga ang iyang pusil gikawat.
nawala gayod ang maong handomanan sa hapon, si mosoy ang gakawat. Giapas ni tatay ug nadakpan si mosoy apan ang pusil wala na kay kuno hagbay ra niyang gibaligya sa zamboanga.
gitikbas ni tatay si mosoy. walay nakakita, gawas nako. Gilubong kini ni tatay karpo sa dakong buho nga iyang gikalot sulod sa among balay didto sa bukid sa antulanga nga haskang haboga nga kon motindog ka ug iisa mo ang imong kamot, mahikapan mo na gayod ang aping sa langit.
gitamnan ni papa ug kawayan ang maong lubnganan. walay nasayod niini, gawas nako nga maoy gibilinan ni
tatay sa iyang kasilag ni mosoy ngano nga ang kabilin sa hapon sa akong lolo iya mang gikawat ug wala gayod mauli.
milabay ang panahon. wala ko magminyo. Gidumtan ko sa mga sundalo. Miapil ko sa kalihokan sa mga pulag panyo sa kabukiran.
wala na ko masayod kon kinsa ko sa daghan nga among gipatay. Nagpasad sa suba, mga patayng lawas sa mga sundalo, mga bata, mga babaye, ug mga lalaki.
Misulod ako sa lasang, ug nawagtang.
kabaw nga walay tingog. Kabalo ang tanang silingan namo ana.
lahi baya ang hilomon, lalom ug dulot. Mopatay sab nga way tingog-tingog.
Mohapwag sab nga walay tingog. Mas madungog mo pa ang tunob sa mga hulmigas.
Mas madungog mo pa ang pagpaypay sa mga pako sa alibangbang, nunka ang tingog ni tatay.
ang kabilin ni lolo insong mao ang pusil nga hinatag sa hapon nga iyang gitagoan sa dihang nahibalik na
ang mga amerkano sa among lungsod. Gipatay ang tanang hapon, gawas lamang kang chiune.
matag adlaw, gitrapohan gayod ang maong pusil. Gipabuto sa bukid aron dili matay-an.
gihipos kini pag-ayo ni tatay karpo sud sa iyang lawak sa ilalom sa iyang higdaanan.
magabii panington siyag hagkot. Nadamgohan niya nga ang iyang pusil gikawat.
nawala gayod ang maong handomanan sa hapon, si mosoy ang gakawat. Giapas ni tatay ug nadakpan si mosoy apan ang pusil wala na kay kuno hagbay ra niyang gibaligya sa zamboanga.
gitikbas ni tatay si mosoy. walay nakakita, gawas nako. Gilubong kini ni tatay karpo sa dakong buho nga iyang gikalot sulod sa among balay didto sa bukid sa antulanga nga haskang haboga nga kon motindog ka ug iisa mo ang imong kamot, mahikapan mo na gayod ang aping sa langit.
gitamnan ni papa ug kawayan ang maong lubnganan. walay nasayod niini, gawas nako nga maoy gibilinan ni
tatay sa iyang kasilag ni mosoy ngano nga ang kabilin sa hapon sa akong lolo iya mang gikawat ug wala gayod mauli.
milabay ang panahon. wala ko magminyo. Gidumtan ko sa mga sundalo. Miapil ko sa kalihokan sa mga pulag panyo sa kabukiran.
wala na ko masayod kon kinsa ko sa daghan nga among gipatay. Nagpasad sa suba, mga patayng lawas sa mga sundalo, mga bata, mga babaye, ug mga lalaki.
Misulod ako sa lasang, ug nawagtang.
No comments :
Post a Comment
Lami ba?