daghan na nga namantay sa akong pagkakatoliko
wala na ang adlaw-adlaw nga pagsimba
morag nawala na ang salig sa pagkalawat
apil na ang gimando nga pagkompisal
nawad-an na kuno ako og pagsalig sa Diyos
nawala na ang akong pagtoo isip kristiyano
dili nako mabasol ang pari nga nangawat
dili ako maghisgot nianang mga pari nga adunay
mga anak og mga babaye nga migamit lang gihapon
sa ilang mga apelyedo bisan og ang ilang uyab unta
mga ulitawo man (kay ang pari dili baya minyo)
dili nako ipamahid ang akong mga sayop sa uban
kay ako lang kana, o ako ang manubag niana.
apan kon atong tukion ang kamatooran ang
pagtoo wala baya diha sa mga ritwal sama nianang
mga pagpangurus nga morag masamad na ang atong
mga agtang, sama nianang pagpunay og luhod, tindog,
lingkod, og kulang na lang mohapa sa sugo nianang mga
relihiyoso. Dili baya nianang pagpunay og tulon sa ostias og
pag-amen sa mga kaparian. Dili baya nianang pagpaka-
aron-ingnon, sama sa dako kaayong letra sa imong ngalan
isip kinadak-an og amot sa simbahan og pagpalakas nimo
sa mga kaobispohan, sa pagka-aktibo sa mga kalihokan.
Ang pagtoo man god, anaa sa sulod sa atong dughan.
Sulayi kuno og pagpuyo nga mag-inosara didto sa bungtod
diin lisod ang tubig og ang pagkaon, diin ikaw mabasa sa ulan
diin ikaw mapandol sa mga bato, diin ikaw matunok, diin
ikaw mahadlok, diin ang kabugnaw sa kagabhion dili matam-
balan sa habol, diin ang imong mga pulong mobalik diha kanimo,
diin ang imong kaestorya mao lamang ang bukid og kakahoyan.
sayon lang ang paghunahuna nga ikaw nagbasol og nangayog pasaylo.
lisod baya ang pagbuhat, lisod baya gayod ang atong pagpakakristyano.
